O Deporte como factor de protección
O Día Internacional do Deporte para o Desenvolvemento e a Paz celébrase o seis de abril. E venme a cabeza un estudo: “Factores de risco e protección en nenos e adolescentes en situación de pobreza de Institucións Educativas en Vila O Salvador”. Este estudo se fixo en novembro do 2015.
Devandito traballo era unha investigación sobre algúns factores de risco e protección. A mostra foron 300 nenos/as e adolescentes en condicións de pobreza, que estudaban nesas Institucións Educativas de Vila, distrito de O Salvador.
Un 7% dos rapaces prefiren xogar ao fútbol
Nese estudo reflectíase que o que máis lles agradaba aos rapaces era cun 16% os videoxogos, un 14% estudar e ter diñeiro, un 13% ver a televisión, un 10% estar con amigos e, entre outras porcentaxes menores se atopaba, cun 7%, xogar ao fútbol.
Fronte á pregunta de: que che gustaría chegar a ser, o 31% desexaba ser un futbolista famoso, opción de maior porcentaxe frente todas as outras.
Practicar deporte é un dereito
Apoiados por este estudo, entendemos a actividade deportiva de fútbol como un factor de protección. Tamén que a práctica deportiva en xeral é aconsellable en todas as etapas evolutivas da vida.
Ademais é moi importante nun momento moi significativo do ciclo de vida, como é a nenez e adolescencia. Neste tempo ten unha influencia moi importante sobre os procesos de crianza, socialización e educación.
Tamén, independentemente da súa participación no deporte, todos estes nenos teñen en común o dereito a gozar do fútbol nunha contorna segura e nunha cultura de respecto e comprensión.
En Galicia non é tan fácil xogar ao fútbol
E falo de Galicia, podendo estender o problema o mapa nacional pero creo que debemos cambiar o noso entorno primeiro se queremos cambiar o mundo.
É dicir, se non naciches en España existen unha serie de documentos que hai que aportar. Estes finalmente son trabas que fan imposible a práctica do fútbol de xeito federado.
Por eso, un neno que inmigrou, con ou sen a súa familia, e atópase residindo en Galicia, por exemplo, no caso de ser menor de 10 anos, ten que presentar:
– Declaración dos pais do xogador expoñendo os motivos de porque se mudaron a España.
Se a ficha a vai tramitar nun clube profesional podemos entender este documento para evitar o tráfico de futbolistas nas edades temperás, loable obxectivo sen dúbida.
– Contrato completo de traballo do pai e nai debidamente asinado.
Tamén pai e nai, entendo que é un erro de expresión o uso da conxunción copulativa, xa que non é o máis habitual atopar os dous membros ascendentes da familia en situación de estar traballando ambos.
É novamente loable o feito de loitar en contra da economía somerxida, pero creo que non é o estamento que ten que dedicarse a elo.
– Documentación de sustento económico, explicación con respecto aos medios de manutención e/ou económicos.
De novo só vexo o enfoque da investigación sobre a economía somerxida.
– Fotocopia do dni do xogador
¿Non é suficiente o pasaporte como elemento identificador e veraz?
– Certificado de empadroamento de pai, nai e xogador
Tamén pódese entender xa que cada comunidade ten unha federación independente.
E outros documentos que non son tan rechamantes como: certificado de nacemento do xogador, ou a declaración do clube onde se pretende inscribir o/a xogadxr respecto á data e circunstancias baixo as cales xogador e club estableceron un primeiro contacto.
Estas esixencias afectan a centos de rapaces na nosa comunidade galega de pouco máis de 2.700.000 habitantes.
Esta documentación está enunciada na circular número 74 da Real Federación Española de fútbol que traslada os requisitos as federacións das comunidades.
Por outro lado, o Consello Superior de Deportes, determinou o único requisito para participar nunha actividade deportiva non profesional, unicamente, atoparse residindo legalmente en España.
Ademais tamén, a RFEF, seguindo coas normas FIFA, para inscribir un menor estranxeiro segue na liña de que tense que aportar, entre outra documentación, o contrato de traballo dun dos pais.
E a súa vez, esta decisión, vai en contra do disposto no artigo 120.2 do Regulamento da RFEF. O motivo é que nel non se esixe que os menores estranxeiros teñan que aportar o contrato de traballo dos pais, só tense que acreditar a nacionalidade, filiación e legal residencia.
Pero, é máis, esta decisión vai en contra do disposto na Lei 19/2007, contra a violencia, o racismo, a xenofobia e a intolerancia no deporte. Esta lei establece que o único requisito para que un estranxeiro participe nunha competición deportiva non profesional é atoparse legalmente en España.
Conflitos normativos
Por conseguinte, o CSD establece que ante os posibles conflitos normativos que poidan suscitarse entre as normas federativas privas dictadas pola FIFA e as normas que compoñen o Ordenamento Xurídico español, a RFEF sempre debe optar por aplicar a normativa estatal.
En resumo, o final ese enfrontamento entre a normativa de entidades privadas e dereito público, e o descoñecemento de toda esta normativa, fai incompatible o feito de xogar ao fútbol e ser estranxeiro en Galicia.
Por conseguinte estamos vulnerando un dereito dxs nenxs, e privándolles dun factor de protección.
Anxo Valcarcel – Asociación Trama / Ourense